Als je ineens "die Nieuwe Nederlander" bent

Drie jaar geleden vluchtte Bahaa Khanjar vanuit Syrië naar Nederland. In Syrië hielp hij als arts slachtoffers van het Syrische regime. Toen bleek dat hij werd gezocht, vluchtte hij naar Nederland. Hier bouwde hij een nieuw leven op. “Ik heb een hele mooie kans gekregen”, zegt hij.

Hij studeerde af als uroloog en werkte jarenlang in Syrië in privé ziekenhuizen. Daarnaast had hij zijn eigen kliniek. In een boerderij op het platteland in de buurt van de hoofdstad Damascus hielp hij samen met twee collega artsen slachtoffers van het Syrische regime. “Dat mag niet”, zegt Bahaa. “Ik hielp slachtoffers die tijdens demonstraties door het regime waren neergeschoten. Daarmee ga je tegen het regime in. Om die reden werd ik gezocht in Syrië. Mijn collega verdween van de een op de andere dag. Ook voor mij was het niet veilig om in Syrië te blijven terwijl het regime mij zocht. Ik moest vluchten.”

"Voor haar kocht ik een illegaal paspoort, zelf vluchtte ik met de boot"
Via Libanon en Egypte kwam hij in Libië terecht. Maar ook daar bleek het leven niet veilig te zijn voor Bahaa, zijn vrouw en hun vier kinderen. “Iedereen loopt daar met wapens. Als ze merken dat je Syrisch bent, word je beschoten”, zegt hij. “Mijn kinderen hield ik binnen, naar school gaan was niet veilig. Ik probeerde aan een werkvisum voor Saudi Arabië te komen, maar toen dat niet lukte had ik geen andere keuze: we moesten opnieuw op de vlucht. Voor mijn vrouw regelde ik een illegaal Libisch paspoort waarmee zij samen met de kinderen naar Griekenland kon gaan. Het kostte me 10.000 euro."

"Zelf nam ik de boot naar Europa. Gewoon, Europa. Daar waar het veilig zou zijn. Ja, dat is inderdaad net zoals je hier in de media ziet. Dat is heel erg", zegt hij. "We zaten drie dagen aan boord zonder eten en drinken. Toen ging de boot kapot. Net toen we dachten dat we het niet zouden overleven kwam onze redding. We werden naar het vasteland gebracht. Eenmaal daar kon ik mee in een geblindeerde auto naar Nederland. Ik kwam in Eindhoven terecht.”

Bahaa ging naar de politie en werd doorgestuurd naar het asielzoekerscentrum in Ter Apel. Gelukkig kon zijn vrouw op het Libische paspoort naar Nederland komen en zo werd het gezin in Ter Apel herenigd. 

“Elke drie maanden verhuisden we naar een ander centrum. In het asielzoekerscentrum werkte ik als tolk voor andere Syriërs, konden mijn kinderen naar school, maar het was voornamelijk wachten. Uiteindelijk werden we aangemerkt als “statushouders” en kregen we een huisje in Noordwijk toegewezen. Stichting Vluchtelingenwerk adviseerde me om de Nederlandse taal te leren, zodat we uiteindelijk de Nederlandse nationaliteit kunnen aanvragen. Het leven heeft weer vorm gekregen. Mijn kinderen zitten op school – mijn oudste dochter al in 2 HAVO -  en spreken goed Nederlands. Mijn vrouw werkt op een school als vrijwilligster. Ik werk enkele uren per week bij de GGD in Utrecht. Daar werken we aan een Syrische website met informatie over de Nederlandse gezondheidszorg. We beantwoorden medische vragen en geven adviezen. Maar dat is niet genoeg, ik zou graag meer werken.”

Via het UWV kwam Bahaa in gesprek met Allerzorg. “Ik heb al drie jaar geen operatie meer uitgevoerd. Ik mis het werk. Nu kan ik in de wijkverpleging aan de slag. Natuurlijk is dat makkelijk werk voor mij, maar het geeft me de mogelijkheid om met mensen in contact te komen en mijn medisch jargon te ontwikkelen."

Als ik een kans krijg, grijp ik die met beide handen aan
Ik vind het een mooie kans om weer te mogen werken, er zouden meer bedrijven moeten zijn die buitenlanders deze kansen bieden. Als buitenlander heb ik een achterstand op de arbeidsmarkt. Vanuit het oogpunt van een werkgever begrijp ik dat goed: waarom zou een werkgever voor mij kiezen als hij een werknemer kan krijgen die de taal beter spreekt en bovendien meer werkervaring in Nederland heeft? Ik heb geen geld meer, spreek de taal niet goed genoeg en moet wachten op wat me aangeboden wordt. Maar als ik een kans krijg, grijp ik die uiteraard met beide handen aan.”  

In Nederland moet je zielig doen bij de huisarts, dat is grappig.
“Ik heb goede ervaringen met het Nederlandse gezondheidssysteem. Zorg thuis is er in  Syrië ook, daar ging ik bij patiënten thuis langs om verbanden te wisselen als ze te zwak waren om naar de kliniek te komen. Toch zit het Nederlandse systeem wel iets anders in elkaar. Ik zag laatst op TV het programma “Heel Holland Zorgt” en moest daar wel om lachen. Als je bij de huisarts zielig genoeg doet, slaag je om door te gaan naar de specialist. Wat grappig! Als je in Syrië ziek bent, dan ga je direct naar een specialist. Huisartsen en wachtlijsten kennen we niet. Voor kleine problemen kost dit systeem in Nederland heel veel geld. Maar anderzijds: het Nederlandse systeem werkt. Dit systeem biedt mij kansen, en daar ben ik dankbaar voor.”