Als je nog eenmaal....

  

Tot ziens? Het ga je goed? 
Wat zeg je tegen iemand die niet lang meer zal leven? Sterkte? Misschien moet ik hem gewoon vragen naar zijn verhaal. Hij heeft iets bijzonders meegemaakt. Een prachtige dag, een laatste wens. Ik ga tegenover hem zitten. 
"Ik wil het graag met je delen", zegt hij...




Aan de wand hangen zorgvuldig ingelijste foto's van een rijk en gelukkig leven. Zijn dochters in vakantiekleding aan de rand van een meer. Zijn vrouw kijkt stralend in de lens van de camera. Het zijn prachtige herinneringen aan vakanties uit een zorgeloze tijd. "Ik zal nooit meer kunnen forelvissen in Denemarken", zegt hij.  

Hij heeft een zeldzame vorm van nierkanker. Chemokuren en bestralingen zullen zijn leven niet verlengen. Hij neemt thuis in alle rust afscheid van zijn vrouw en zijn dochters. 5 maanden geleden nam hij afscheid van zijn oncoloog. Hij is uitbehandeld; er is geen bestraling of chemo die zijn leven kan verlengen. De medicijnen die zijn ziekte zouden moeten vertragen slikt hij niet meer. "De bijwerkingen zijn erger dan de ziekte."

Hij zit tegenover me aan tafel.  Zijn spierkracht is afgenomen en hij is moe. Zijn vermoeidheid zal alleen maar toenemen, totdat het einde onontkoombaar is. Toch heeft het leven hem nog niet verslagen. "Ik heb nog heel veel wensen", zegt hij. "Soms ben ik boos op het leven omdat mijn grootste wensen niet uit zullen komen. Maar dat betekent niet dat er helemaal niks meer mogelijk is."

Toen hij hoorde dat hij uitbehandeld was ging hij naar huis. Thuis werd de zorg opgestart. Hendrika, -zorgcoördinator Allerzorg palliatieve en terminale zorg - vroeg hem naar zijn bucketlist. Als kleine jongen wilde hij straaljagerpiloot worden. Modelvliegen werd zijn hobby. Zweefvliegen kwam op zijn bucketlist te staan. Hij vertelde Hendrika over zijn laatste wens om nog eens te mogen zweefvliegen. Hendrika regelde het direct voor hem.

Op 28 juli, de dag waarop het wolkendek donker en dreigend was, brak om 14:00 de zon heel even door en steef het zweefvliegtuig op. "15 minuten dacht ik er niet aan hoe ziek ik was." Het waren 15 prachtige minuten van onschatbare waarde. "De glimlach op de foto is me zoveel waard." Ontroerd laat zijn vrouw het filmpje aan me zien dat zij maakte met haar telefoon. "Kijk, daar gaat hij..."

Hij werd opgehaald door de wensambulance. Het was een ervaring op zichzelf. Aangekomen op het vliegveld van Terlet werd hij warm ontvangen. De wensambulance maakte er een prachtige dag van. "Zoveel warmte en zorgzaamheid is mooi", zegt zijn vrouw terwijl ze naar de foto's kijkt. "Soms denk je dat de maatschappij verrot is, maar van zoveel goede zorg en zoveel warmte krijg je een beter mensbeeld."

Van de gastvrouw van vliegveld Terlet kreeg hij een bosje paarse heide. Een geste naar elke vlieger die een eerste solovlucht maakt. En hoewel het voor hem geen solovlucht werd, was het een prachtig symbolisch gebaar. "Natuurlijk is zo'n dag emotioneel, ik stond er alleen niet bij stil", zegt hij. "De confrontatie kwam pas toen ik merkte dat ik niet meer zelf uit het vliegtuig kon stappen. Ik denk met veel plezier terug aan deze dag, maar het was wel een dag met een grote zwarte rand."


Er glinstert een traan in zijn ooghoek. Hij houdt zich in. "Huilen doe ik als ik alleen ben", zegt hij. "Maar het is confronterend. Vorig jaar stond ik op de Parade bij de Wensboom. Ik keek naar foto's van overleden kinderen en was dankbaar dat ik nog 60 jaar had mogen worden. En nu... nu kan ik geen motor meer rijden, word ik uitgelaten in mijn rolstoel en zal ik nooit meer een kabeljauw kunnen vangen." Hij slikt. Ik zie dat hij het moeilijk heeft. Geëmotioneerd gaat hij verder. "maar wat nog erger is... nooit zal ik mijn dochters in het wit zien. Ik zal geen opa meer worden. Ik had dat zo graag gewild. Maar daar is geen tijd meer voor."

Hij is moe. Het is tijd om afscheid te nemen. Ik wens hem sterkte en kracht. En bedank hem voor het gesprek. Voor zijn verhaal, zijn emoties, en zijn eerlijkheid. Als ik buiten sta zie ik een stralend blauwe lucht. Ik voel de zon op mijn huid. Het voelt oneerlijk dat hij niet meer mee mag doen. "Daar is geen tijd meer voor..."


Gerard is op 30 september 2017 overleden